Selección de Stamatis Polenakis / Σταμάτης Πολενάκης
En traducción de Virginia López Recio publicamos una selección del poeta Stamatis Polenakis / Σταμάτης Πολενάκης (Atenas, 1970).
Cuando el gran reloj de la torre señala medianoche
y suenan las llaves en el cinturón del vigilante nocturno
que los poetas, por si acaso, tengan preparado a mano
un cepillo de dientes y la maletilla del destierro.
****
Cuando comienzan las terribles carreras de caballos
y el emperador medio dormido desde lo alto
de su trono da con la mano suspendida la consigna
de salida y los magos de la corte sacan de
sus sombreros gatos muertos bajo las
ovaciones de la multitud y los poetas suben
a la tribuna de las autoridades para recibir
muestras honoríficas, entonces es hora
de que rompamos con un solo y único hachazo
la inerte, helada mar y de que nos hundamos
dentro de ella, atándonos al cuello la gran
piedra de la poesía.
****
Cuando estalla la tempestad y la terrible catástrofe
arranca los árboles desnudos y las madres macilentas
rezan sobre sus hijos enfermos
entonces llega la hora de que los cimientos del mundo
crujan y el ángel de la poesía se desplome
en la inhóspita tierra. Pallaksch, Pallaksch, cantaba
a través de las ventanas rotas el viento.
****
Cuando la terrible tormenta amaina y el viento
de la noche no se oye más, y las aguas se arrastran,
entonces los que se ahogaron y los que se salvaron
se volverán a encontrar y el mundo empezará de nuevo
desde el principio. Oh, poesía, viví dentro de ti
orando como Jonás en el vientre de la ballena.
****
Cuando suenan las cornetas, y las trompetas
y las celebraciones del cumpleaños de la reina madre
resuenan en todo el reino y las ventanas
de las casas son precintadas y la guillotina silba
y los poetas componen odas complejas, entonces sé
que es hora de quemar todοs mis papeles y de salvar
del recuerdo este poema que escribo.
****
Nora,
donde quiera
que estés
hoy
recuerda que
una mañana
otoñal
te cogí
de la mano
bajo los
árboles
viejos
en Highgate
buscábamos
al fantasma
desolado
de Marx
bajo la
lluvia
entre
los
árboles
viejos
no había
nadie
en el cementerio
proletarios
proletarios
****
Όταν το μεγάλο ρολόι του πύργου σημαίνει μεσάνυχτα
και κουδουνίζουν τα κλειδιά στη ζώνη του νυχτοφύλακα
οι ποιητές, καλού κακού, ας έχουν έτοιμα δίπλα τους
μια πρόχειρη οδοντόβουρτσα και το βαλιτσάκι της εξορίας.
****
Όταν οι φοβερές ιπποδρομίες ξεκινούν
και ο μισοκοιμισμένος αυτοκράτωρ από τα ύψη
του θρόνου του δίνει με χέρι μετέωρο το σύνθημα
της εκκίνησης και οι μάγοι της αυλής βγάζουν μέσα
από τα καπέλα τους νεκρές γάτες κάτω από τις
επευφημίες του πλήθους και οι ποιητές ανεβαίνουν
στην εξέδρα των επισήμων για να παραλάβουν
τις τιμητικές τους συντάξεις, τότε είναι καιρός
να σπάσουμε με μια και μοναδική τσεκουριά
την άψυχη, παγωμένη θάλασσα και να βυθιστούμε
εντός της, δένοντας στο λαιμό μας τη μεγάλη
πέτρα της ποίησης.
****
Όταν η θύελλα ξεσπά και η φοβερή θεομηνία
ξεριζώνει τα γυμνά δέντρα και οι ωχρές μητέρες
προσεύχονται πάνω από τα άρρωστα παιδιά τους
τότε έρχεται η στιγμή που τα θεμέλια του κόσμου
τρίζουν και ο άγγελος της ποίησης γκρεμίζεται
στην αφιλόξενη γη. Pallaksch, Pallaksch, τραγουδούσε
μέσα από τα σπασμένα τζάμια ο άνεμος.
****
Όταν η φοβερή καταιγίδα κοπάσει και ο άνεμος
της νύχτας δεν ακούγεται πια, και τα νερά τραβηχτούν
τότε αυτοί που πνίγηκαν και αυτοί που σώθηκαν
θα ξαναβρεθούν και ο κόσμος θα ξεκινήσει πάλι
από την αρχή. Ω ποίηση, έζησα εντός σου
προσευχόμενος όπως ο Ιωνάς στην κοιλιά του κήτους.
****
Όταν οι σάλπιγγες σημαίνουν και οι τρομπέτες
και οι εορτασμοί των γενεθλίων της βασιλομήτορος
αντηχούν σ` ολόκληρο το βασίλειο και τα παράθυρα
των σπιτιών σφραγίζονται και η λαιμητόμος σφυρίζει
και οι ποιητές συνθέτους δοξαστικές ωδές τότε ξέρω
ότι είναι καιρός να κάψω όλα μου τα χαρτιά και να διασώσω
από μνήμης αυτό το ποίημα που γράφω.
****
Νόρα
όπου κι αν
βρίσκεσαι
σήμερα
θυμήσου ότι
ένα φθινοπωρινό
πρωινό
σε είχα
κρατήσει
από το χέρι
κάτω από
τα γέρικα
δέντρα
στο Highgate
ψάχναμε
το τεθλιμμένο
φάντασμα
του Μαρξ
κάτω από
τη βροχή
ανάμεσα
στα γέρικα
δέντρα
κανείς
δεν υπήρχε
στο κοιμητήριο
προλετάριοι
προλετάριοι
Stamatis Polenakis (1970) Poeta, dramaturgo y traductor, nacido en Atenas. Estudió en el Dpto. de Literatura Española de la Universidad Complutense de Madrid. Desde 2002 hasta hoy ha publicado seis poemarios y una novela. Ha traducido obras teatrales del español al griego y obras dramáticas suyas han sido representadas en Atenas. Ha recibido el Premio Nacional de Poesía (2017).
