Revista Latinoemerica de Poesía

Revista Latinoemerica de Poesía

post

Ion Minulescu



Selección y traducción por Karina Picó Català*

Ion Minulescu (Bucarest, 1881 – 1944, Bucarest) es uno de los poetas más representativos del simbolismo rumano. Sus primeras producciones poéticas aparecen en 1897 en la revista Povestea vorbei bajo pseudónimo. Poco después marcha a Francia para estudiar derecho, pero pronto, fascinado por la vida bohemia y artística de París, abandona los estudios para empaparse por completo de la literatura simbolista. En 1904 vuelve a Rumanía y publica algunos versos en la revista Viață nouă. De su obra poética cabe destacar Romanțe pentru mai tîrziu, De vorba cu mine însumi y Strofe pentru toată lumea.


Romance sin eco

Amor, figurilla de porcelana,
objeto de existencia efímera,
te vuelvo a encontrar en la misma estantería
donde te dejé hace un año…
¡te lo agradezco…!
pero… espera ¿cómo es posible?
¿qué alma caritativa ha cuidado de ti
en mi ausencia,
en su ausencia,
en nuestra ausencia?
¿qué demonio blanco,
qué pájaro azul
te ha conservado intacta todo este tiempo,
preocupándose
de que no te rompas
de que no cojas polvo?

amor, figurilla de porcelana,
preciado objeto de esmalte impecable
quédate ahí donde estás…
no te muevas…
y si nos quieres –
¡oh!… Si de verdad nos quieres –
espéranos un año más…
un año…
tan solo…
solamente un año…

¡amor, figurilla de porcelana!

 


A la que se va

Tú crees que fue amor verdadero…
Yo creo que fue locura pasajera…
Pero lo que realmente fue
lo que quisimos que fuera
tal vez no lo sabremos nunca…

Fue un sueño vivido a orillas del mar.
Un canto triste, traído de otros países
por pájaros blancos – viajeros
por el azul rebelde de otros mares
un canto triste, traído por marineros
llegados de Boston,
Norfolk
y Nueva York,
un canto triste que suelen cantar los pescadores
cuando se hacen a la mar y no regresan.
Y fue el estribillo de un triplete
con el que hace tiempo un poeta del norte
por los bordes del blanco fiordo
mendigaba el amor de rubias despampanantes…

Fue un sueño,
un verso,
una melodía,
que tal vez nunca llegamos a cantar…

¿Que crees que fue amor verdadero?…
¡Yo creo que fue locura pasajera!

 

 

Romanță fără ecou

Iubire, bibelou de porţelan,
obiect cu existenţa efemeră,
te regăsesc pe-aceeaşi etajeră
pe care te-am lăsat acum un an…
îţi mulţumesc!…
dar cum?… Ce s-a-ntâmplat?…
ce suflet caritabil te-a păstrat
în
lipsa mea,
în lipsa ei,
în lipsa noastră?…
ce demon alb,
ce pasăre albastră
ti-a stat de veghe-atâta timp
şi te-a-ngrijit
de nu te-ai spart
şi nu te-ai prăfuit?…

iubire, bibelou de porţelan,
obiect de preţ cu smalţul nepătat,
rămâi pe loc acolo unde eşti…
să nu te mişti…
şi dacă ne iubeşti –
o!… dacă ne iubeşti cu-adevărat –
aşteaptă-ne la fel încă un an…
un an măcar…
atât…
un singur an…

iubire, bïbelou de porţelan!…

 

 

Celei care pleacă

Tu crezi c-a fost iubire-adevărată…
Eu cred c-a fost o scurtă nebunie…
Dar ce anume-a fost,
ce-am vrut să fie
noi nu vom şti-o poate niciodată…

A fost un vis trăit pe-un ţărm de mare.
Un cântec trist, adus din alte ţări
de nişte pasări albe – călătoare
pe-albastrul răzvrătit al altor mări
un cântec trist, adus de marinarii
sosiţi din Boston,
Norfolk
și New York,
un cântec trist, ce-l cântă-ades pescarii
când pleacă-n larg şi nu se mai întorc.
Şi-a fost refrenul unor triolete
cu care-alt’dată un poet din Nord,
pe marginile albului fiord,
cerşea iubirea blondelor cochete…

A fost un vis,
un vers,
o melodie,
ce n-am cântat-o, poate, niciodată…


Tu crezi c-a fost iubire-adevărată?…
Eu cred c-a fost o scurtă nebunie!

 

* * *

*Karina Picó Català (Confrides, 1995) traduce para alimentar el alma y con un poco de suerte, algún día, también el estómago.



Nuestras Redes